Yinka Shonibare zaliczany jest do artystów, których twórczość konsekwentnie skupia się wokół określonych zagadnień – w tym wypadku – zagadnień związanych z kolonializmem brytyjskiego imperium, co równocześnie uruchamia współczesną złożoność problematyki postkolonializmu. Artysta, brytyjsko-nigeryjskiego pochodzenia, znany jest ze swoich teatralnych, wielowątkowych i barwnych prac przedstawiających bezgłowe manekiny, baletnice, dzikie zwierzęta wyposażone w blackberry i pozłacane pistolety oraz arie operowe śpiewane przez żonę admirała Nelsona.

Niniejsza publikacja stała się okazją do przybliżenia twórczości Yinki Shonibare w kontekście zarówno wydarzeń historycznych, jak również działalności innych artystów. W publikacji znalazł się esej Konrada Schillera, będący omówieniem jednych z ważniejszych wydarzeń związanych z historią Afryki, do których zaliczana jest Konferencja berlińska. Schiller przygląda się zjawiskom, które bezpośrednio wpłynęły na twórczość nie tylko Yinki Shonibare, ale również Kadera Atii oraz Renzo Martensa. Przemek Stróżek analizuje kolaż awangardowej artystki Hanny Höch w kontekście hybrydalnych konstrukcji tożsamości oraz etnograficznej egzotyki, które to zagadnienia wydają się kluczowe także dla twórczości Shonibare. Z kolei Mika Conradie przedstawiła psychomapę Johannesburga, przybliżając nam historię afrykańskich batików i ich powiązania z autentycznością.

Publikacja jest również próbą spojrzenia na zagadnienia związane z postkolonializmem z perspektywy polskiej. Stąd znalazł się tutaj esej wizualny Janka Simona, który odnosi się do polskich aspiracji kolonialnych, agitowanych w magazynie z lat 30. ubiegłego wieku Morze, czy opis performansu warszawskich futurystów Wieczór Podtropikalny Białych Murzynów.

SZCZEGÓŁY